Elementy są tej samej jakości, co dotychczas. Tektura się nie rozwarstwia, a to jest jedyne co dostajemy w tym dodatku – plansza i kafelki rożnych rozmiarów, z grafikami nadrukowanymi na nich. Co się ma porysować to się porysuje, ale dopiero od uporczywego pocierania, a nie od kładzenia kafelków, odwracania ich na drugą stronę czy przemieszczania ich z pudełka na stół i z powrotem. Solidnie i ładnie. Trochę rozczarowało mnie opakowanie, którym była…foliowa dilerka wielkości planszy. Jeśli macie do Scythe jakiś dodatkowo zakupiony insert, to zapomnijcie o domykaniu pudełka.

Tu trzeba napisać o niej z dwóch perspektyw – zaadaptowaniu rozwiązań i rozgrywki samej w sobie. Żeby zrozumieć, jak rozkłada się planszę, to rzecz bardzo prosta. Żeby jednak zdecydować się na optymalną frakcję oraz poprowadzić ją do zwycięstwa – to już miejsce dla graczy co najmniej średnio-, jeśli nie bardziej zaawansowanych. Zawsze byłem pod wrażeniem, jak ładnie matematycznie dopięty jest Scythe i wierzę, że również tutaj poszczególne pola, na każdym z dwustronnych kafelków zostały wielokrotnie przetestowane, a więc zbalansowane. Ale balans to nie prostota.

Największy plus tego rozszerzenia. Zamiast grać nieustannie na tych samych pozycjach startowych ze znanymi na mapie polami, tutaj to my kreujemy świat i rozgrywkę. Za każdym razem będzie inaczej. A przynajmniej prawdopodobieństwo, że trafimy na tę samą stronę planszy, z tymi samymi czterema kafelkami na konkretnej, jednej z dwóch, stron, w połączeniu z tymi samymi frakcjami na tych samych pozycjach startowych, daje nam tysiące możliwości. Sam tylko wariant solo, uwzględniając dwustronną planszę, cztery dwustronne kafelki i łącznie 14 wariantów punktowania za budynki, daje 7168 możliwości! A to tylko dla jednego gracza! A może ich być od jednego do siedmiu, każdy na innym polu, każdy z inną frakcją. Równoległych wszechświatów do tego, gdzie rozłożyliście planszę w taki, a nie inny sposób z takimi, a nie innymi współgraczami, jest nieskończenie wiele.

Początkowe ustawienie i wybór frakcji to oczywiście czynniki zmieniające czas rozgrywki. Przeciętnie jednak sama gra nie ulega znacznemu wydłużeniu.

Dzięki zbalansowaniu kafelków z polami, ciężko powiedzieć, że ktoś jest w gorszej pozycji, przez co nie może nic zrobić, a więc gra będzie mu się dłużyła. W tym samym czasie inny gracz „motałby się jak osiołek”, któremu do żłoba nasypano jednocześnie owies i siano, a on nie wie, co ma z tym dobrobytem począć.

Nie, czas rozgrywki dla każdego „leci” tak samo. Jeśli dobrze bawiliście się przy podstawce, równie przyjemnie spędzicie czas przy planszy modularnej.

Przeogromny! Cieszy każdy element rozgrywki. Nawet rozkładanie planszy stało się zabawą samą w sobie. Wybór frakcji i lokacji przestał być losowy – stał się strategiczną decyzją, podejmowaną już na początku. Akurat ja lubię takie decyzje podejmować, bo dają mi poczucie sprawczości w rozgrywce.

To jednak nie wszystko. Plansza modularna przywróciła aspekt taktycznego przemieszczania i rozlokowywania swoich jednostek, bo tunele, jeziora i rzeki są w odmiennych niż zazwyczaj miejscach. Plansza zmieni Twoje początkowe decyzje. A przez to zmieni decyzje innych graczy. I za każdym razem będą to inne decyzje. Zabawa z plansza modularną wynika wprost z oferowanej regrywalności.

Tutaj już ani przez moment się nie waham. Gdyby cena była wyższa, pewnie i tak bym zainwestował w planszę modularną do Scythe. Dostajemy dobrze wykonaną planszę, solidne kafelki i w końcu –  kompletnie nowe oblicze rozgrywki.