Przystępując do gry musimy wysilić nasze pokłady słownej kreatywności. Taboo to gra niewypowiedzianych słów. Czyli tych, których pod żadnym pozorem nie wolno nam wymówić. Cały pic polega na tym, aby je umiejętnie omijać i jednocześnie naprowadzać drużynę na zgadywane hasło. Nie jest łatwo, ponieważ słowa zakazane same cisną się na usta. Trzeba się mocno wysilić, aby w inny, oryginalny sposób opisać znane hasła. Ale to właśnie całe piękno Taboo. Do tego dochodzi presja czasu i pośpiech. Czasem słowa same wypadają z ust niczym seria z karabinu maszynowego. A opisy są naprawdę barwne i ciekawe.

Jednak ta przyjemna gra nie uniknęła kilku zgrzytów. Po pierwsze hasła są na różnym poziomie trudności. Niektóre bardzo proste, inne niesamowicie trudne. Zdarzają się też nazwy własne, które ciężko opisać. Szczególnie, gdy sami nie wiemy o co konkretnie chodzi. Poza tym osoby, które się dobrze znają będą łatwiej odgadywały hasła. Wystarczy, że będą mówić skojarzeniami lub historyjkami ze swojej przeszłości. My tak mamy z Herkiem. Często idziemy na skróty. Wystarczy, że powiem „lodowata”, a on od razu skojarzy, że hasło to „pustynia”. Oczywiste, prawda? Dodatkowo, po kilku partiach trafiając na to samo hasło, z tą samą drużyną, opisy będą się powtarzać. Trzeba się z tym liczyć. Na szczęście nie zdarza się to co chwila.

Pomimo tych kilku niedogodności, gra Taboo dostarczy ci wielu pozytywnych wrażeń i dużo uśmiechu. Sprawi, że wzniesiesz się na wyżyny swoich językowych możliwości. Uważaj, bo istnieje ryzyko, że język ci się poplącze.